Rozdział 36 + Happy Birthday Riker Lynch!

🎼Dzisiejszy rozdział wyjątkowo będzie pisany z perspektywy Rikera :)

Wróciłem do domu, ale było tutaj pusto. Nie było, jak zwykle głośno, było cicho. Wyszedłem z pokoju i od razu poszedłem na dół. Nie ukrywam, byłem zdziwiony tym, że nikogo tutaj nie ma, zwykle kiedy wszyscy gdzieś wychodzili dawali mi znać, ale nie tym razem. Dosyć leniwie zszedłem po schodach i udałem się w stronę kuchni. Na ścianie wisiał kalendarz, z przyzwyczajenia na niego spojrzałem. 8 listopada? To już dziś? - zdziwiłem się przyglądając mu się.  Westchnąłem cicho, wyciągnąłem jakąś szklankę z szafki i nalałem do niej trochę wody, a następnie wróciłem do swojego pokoju. Na dziś nie miałem żadnych planów, dlatego postanowiłem zadzwonić do Laury. Tak też zrobiłem; sięgnąłem po swój telefon, a następnie bez wahania wybrałem jej numer. Niestety nie odebrała za pierwszym razem, za drugim też nie. Już nie chciałem cały czas do niej wydzwaniać, więc postanowiłem sobie odpuścić, a przynajmniej na razie. Odstawiłem komórkę i do rąk wziąłem swojego iPada  i właściwie z nudów zacząłem przeglądać wszystkie zdjęcia, które tam miałem. Było ich naprawdę dużo; z koncertów, z sesji, ale również wiele zdjęć z Laurą. Uśmiechnąłem się oglądając je wszystkie. Po jakimś czasie usłyszałem dźwięk przychodzącego sms'a, od razu wziąłem telefon do ręki i odczytałem: "Przepraszam, że nie odbierałam, ale chcę spędzić trochę czasu z Jamesem, w końcu zaczynamy się dogadywać. Mam nadzieję, że zrozumiesz... - Laura". Po odczytaniu wiadomości trochę dziwnie się poczułem, ale również ucieszyłem, że w końcu zaczynają się dogadywać. Po dłuższej chwili usłyszałem dzwonek  do drzwi, więc nie spiesząc się, zszedłem ponownie na dół. Od razu, nie patrząc kto idzie, otworzyłem drzwi. Przede mną stanęła wysoka, szczupła blondynka, którą oczywiście doskonale znałem. 

- Cassidy?! - zapytałem ze zdziwienia. 

- Wszystkiego najlepszego, Riker. - powiedziała uśmiechnięta i wręczyła mi małą torebkę z prezentem, nieco się do mnie przybliżyła i się... Obudziłem.

Otworzyłem oczy, ta sama szpitalna sala. Westchnąłem cicho i... Właściwie ucieszyłem się, że był to tylko sen, głównie przez Cassidy, której nie chciałbym teraz widzieć. Przez chwilę wpatrywałem się w pustą ścianę, myśląc o niej. W końcu jednak odwróciłem się na drugi bok. Co dziwne - Laury nie było obok. No cóż, przecież nikt nie kazał jej tu ze mną siedzieć. Usiadłem na skraju łóżka i wziąłem komórkę do ręki. 

- Czy ona może przestać wydzwaniać?! - powiedziałem cicho sam do siebie widząc kolejne nieodebrane połączenie od Cassidy. Jeszcze przez jakiś czas siedziałem bawiąc się swoim telefonem.  Między czasie do sali zdążyły wpaść ze trzy pielęgniarki. Każda za każdym razem robiła tutaj co innego, jedna z nich przyniosła mi jakieś szpitalne śniadanie, którego nawet nie zamierzałem dotykać. Muszę przyznać, że wyglądało już nie najlepiej, a w smaku było pewnie jeszcze gorsze, dlatego miałem ogromną nadzieję, że za niedługo przyjdzie Laura, mama, taka, Rocky, ktokolwiek, kto przyniesie mi coś normalnego do jedzenia. 

Przyszli, jak na zawołanie. 

Siedziałem w tej sali, aż w końcu do środka weszli uśmiechnięci rodzice, za nimi szeroko uśmiechnięta Rydel, ale u niej uśmiech był przecież normalny, za nią również dziwnie zadowolony Ryland, a na końcu weszli Rocky i Ross, którzy radośnie i głośno krzyknęli: "Wszystkiego najlepszego Riker!", a następnie jak reszta podeszli do mnie. Spojrzałem jeszcze w stronę drzwi i zobaczyłem Ellingtona, który wszedł trochę za nimi. Szczerze? Nie jego się spodziewałem.  Zwróciłem wzrok na rodziców.

- Wszystkiego najlepszego, synku! - powiedziała  uśmiechnięta mama, a zaraz później ojciec powiedział to samo. Byłem w pewnym stopniu tym zaskoczony, ale jakby nie było, również cieszyłem sie z tego powodu, co było zresztą normalne. Później każdy, z wyjątkiem Ratliff'a składali mi życzenia, wszystkie były normalne, ale oczywiście Rocky musiał powiedzieć coś innego niż wszyscy. Jego składały się z tekstów typu "wielu dziewczyn, sławy" itp., co mnie rozbawiło. Na samym końcu do mnie podszedł Ell. Wiedziałem, że to raczej nie szykuje się najmilsza  rozmowa, ale co? Miałem się do niego tak po prostu nie odzywać? Już dziś mam dwadzieścia dwa lata, musiałem podejść do tego, jak dorosły, a nie jak jakiś dwunastolatek. 

- Słuchaj, Riker... Chyba w końcu musimy porozmawiać... - zaczął niepewnie podchodząc. 

- Nie da się tego ukryć. - odpowiedziałem udając obojętność. 

- To tak... Ja cię przepraszam, nie chciałem, aby tak wyszło. Zapewne Lura też nie... 

- Zapewne... Ale zastanawiam sie... Co wam odwaliło? Rany... Kiedy to było?

- Ja już nie wiem... Na wyjeździe, jakiś tydzień temu... Ale może porozmawiamy o tym kiedy indziej? Nie chcę psuć ci urodzin. 

- Są w szpitalu, może być gorzej? - uśmiechnąłem się lekko. 

- A w sumie racja... 

- Dobra... - pokręciłem głową.  - Słuchaj... Nie zapomnę wam tego, po prostu.. Ale... Teraz o tym nie mówmy. - oznajmiłem. 

- No jasne. Riker, jesteś moim przyjacielem, nawet nie wiesz, jak tego wszystkiego żałuje. - wyjaśnił sie Ratliff. 

- No jasne, obydwoje żałujecie... - mruknąłem cicho i ponownie spojrzałem na przyjaciela.  - Ale na razie o tym nie mówmy. - powiedziałem cich, na co Ratliff przytaknął i podszedł do Rocky'ego. Poczułem się trochę lepiej po tym, jak Ell mnie przeprosił,  w końcu nadal się przyjaźnimy...  Chciałem dowiedzieć się od rodziców, czy wiedzą, kiedy mnie wypiszą, ale powstrzymałem się słysząc, że ktoś wchodzi do sali. Spojrzenia wszystkich padły właśnie w tamtą stronę, a w drzwiach stanęła Laura. Widząc ją na mojej twarzy od razu zagościł szeroki uśmiech, obydwoje podeszliśmy do siebie. 

- Wszystkiego najlepszego kochanie. - Szepnęła patrząc mi w oczy i wręczyła mi niewielką torebkę, jak zdążyłem się domyślić, z prezentem dla mnie. Brunetka również była uśmiechnięta. Pierwsze co zrobiłem, to przytuliłem ukochaną, a dopiero w drugiej kolejności zajrzałem do prezentu, w którym między innymi było;

- Nie musiałaś... 

- To twoje święto... Musiałam. - dokończyła za mnie, uśmiechnęła się promiennie i lekko pocałowała mnie w usta. 

- Dobra! Koniec tych czułości, no! - oznajmił Rocky, odwróciłem się do niego i spojrzałem w tamtą stronę. 

- Oh, Rocky... Nie umiesz być romantyczny. - Zaśmiała się Rydel. 

- Umiem, ale ja nie okazuję tak swoich uczuć. 

- Bo nie masz komu ich okazywać? - Zaśmiałem się i spojrzałem na brata. 

- Akurat tak się składa, że... 

- Dobra, koniec. - przerwał Rocky'emu nasz tata. Spojrzałem na niego, a następnie na bruneta i pokręciłem głową. - Będąc w temacie prezentów... Te od nas czekają na ciebie w domu. - uśmiechnął się. 

- No to sobie jeszcze poczekają... - odpowiedziałem cicho. Byłem przekonany, że jeszcze trochę będę musiał tutaj posiedzieć.

- Nie koniecznie. - uśmiechnął się Ross. 

- Ross ma racje, Riker... Jutro wieczorem cię wypisują. - oznajmiła matka. 

- Poważnie? - zapytałem ucieszony, na co mama przytaknęła. 

- Riker, jutro wracasz do domu. - powiedziała zadowolona Laura. 

- W końcu... - uśmiechnąłem się. 

- Przepraszam  na chwilę... - powiedziała Laura i mnie wyminęła, a następnie chyba podeszła do mojej matki, ja jednak wdałem się w niezwykle interesującą  dyskusję z Rocky'm, ale nie potrwała ona długo, ponieważ  po krótkiej  chwili  wszyscy stanęli na około i zaczęli cicho (cicho, bo jakby nie było jesteśmy w szpitalu i raczej trzeba zachować ciszę) śpiewać "Happy Birthday...", a na przeciwko mnie stanęła uśmiechnięta Laura z tortem... Jak się domyśliłem, robiony przez moją mamę. Pierwsze co przyszło mi na myśl? "Macie jedzenie!" Tak, byłem głodny, więc taka była moja pierwsza myśl. Na torsie napisane było "Wszystkiego najlepszego Riker",  "22". I oczywiście logo zespołu. 

- A teraz pomyśl życzenie. - powiedziała Rydel. Posłuchałem siostry, zamknąłem na chwile oczy i zdmuchnąłem świeczki. Jakie było moje życzenie? Hmm, nie trudno się domyślić. 

Dzień minął szybko, a spędziliśmy go wszyscy razem. Dawno tak nie robiliśmy, w ostatnim czasie nie mieliśmy na to czasu, a przez ostatnie dwa tygodnie już kompletnie.  Rocky opowiedział mi o jakiejś imprezie, na której mocno się nawalił, Ryland mówił, co tam u niego i Savannah, a i Ross też o jakiejś dziewczynie wspominał. 

- To może ja was na chwilę zostawię... Pewnie chcecie porozmawiać z nim sami. - oznajmiła brunetka wstając z miejsca. 

- Nie ma takiej potrzeby, zostań. - odpowiedziała matka. 

- Myślę, że jest... Poza tym muszę zadzwonić do brata. - wytłumaczyła się, znacznie cofając. 

- Skoro tak uważasz... 

- Liczę na to, że nie zostawisz mnie tutaj z nimi sam na długo? - zaśmiałem się odprowadzając ją wzrokiem. 

- O to bądź spokojny. - puściła mi oczko i podeszła do drzwi. Już chciała je otworzyć, kiedy zostały otwarte przez osobę po drugiej stronie. Ku zdziwieniu wszystkich na salę weszła pewna uśmiechnięta dziewczyna. Chyba nikt poza mną... Poza mną i Rydel tak naprawdę nie wiedział, kim ona jest. 

- Riker! Myślałam, ze juz cię nie znajdę w tym szpitalu! - powiedziała radośnie podchodząc i przytuliła mnie, ale ja szybko lekko ją od siebie odepchnąłem. Szczerze powiedziawszy zatkało mnie, byłem naprawdę zaskoczony i nie do końca wiedziałem, co na to odpowiedzieć.

- Cassidy... - wymusiłem z siebie tylko jej imię i przeniosłem swój wzrok na Laurę, która spojrzała na mnie, a następnie na Cassidy, powtórzyła jeszcze to kilka razy, aż zostawiła swój wzrok na mnie. 

- To ja was... Nie będę przeszkadzać...  - powiedziała ze łzami w oczach i szybko wyszła z sali. 

♥

Dobra, mamy jeden z krótszych rozdziałów. Jest taki krótki, bo właściwie pisany na szybko, z okazji urodzin Rikera... Właściwie specjalnie na te okazję go napisałam... A jest krótki, bo... Bo nie miałam pomysłów, ale spokojnie, zapewniam, iż następny będzie przynajmniej ze dwa razy dłuższy, w kolejnym wykaśnię kilka istotnych spraw, chociażby ta Cassidy ;3 Tak więc...
A i jeszcze jedno; zdjęcia"prezentu" Rikera przerabiała specjalnie dla mnie moja przyjaciółka CAT, dlatego bardzo proszę o nie kopiowanie :) 

RIKER! HAPPY BIRTHDAY FROM POLISH R5ERS!  ♥